Buqetë poetike nga Demush Mehmeti

Demush Mehmeti

MUNDET ME ARDHË

Shpesh e keq dinë të na ngatërrohen fjalët Na turbullohet e jona kokë e shkretë Pasha atë aromën tënde o toka ime jetë Dashurin për ty s'ka kush të naj vret Në thellësin e shtatit tënd futur dhe fshehur thellë Perit të mbështjellur në lëmshin e shembur Dashuria për ty mund ti jep rrugë Fjalëve ngatrresëtare me i dhën fund Kush ma mirë freskon shtatin e djegur zjarrmie Turinjët e ngritur pos teje kush i fashitë Te lutmi na fal kjo hije e shtati tonë Në rrësirë e djeshme mos të ngjanë As të përbotshmes zjarrmis së nesërme Lehtë dhe krejt pa na pytur mundet me ardhë !

PO NDODHI Po ndodhi e heshta unë A ja vlen Vallë çka do të thuash ti Ti gojë e shpifsit O i lig Do me quajsh gojë mbyllur Heshtak e të mjerë Naksan kokë shkretë Kur foli unë E di dhe ti nuk heshtësh Do thuash e teproi S'njef rend as vlerë Ky s'di e huq krejt Mundësh të më quajsh Lajkatar, qyqar, krejt servil Bash të till si je vet O gojë fëlliqur byth lëpirës.!

BËJU I URTË E I MIRË Na thonin kujdes magjin E rëndë është mundë të të nxen lehtë Keq të lëndon ora sajë e ligë Në gur sinori mos u ulë, mos prek Shumë rëndë do jesh i truem Do të gllabroj ajo hije e zezë Britma jote do dëgjohet në kupë të qiellt Do mbetësh një i zënë name S'do mundësh të bësh me gisht Kaloe pragun na patën thën Kujdes të kesh ne prag mos u ulë Mos shkel, shkela të shiton keq Aty ku pikon e rrjedhë qatia, mos rri Po u ule ball oxhaku Duhet ta mbajsh rendin bëju i urt e i mirë .

AS MOS MU SILLË Në ketë të ngrohtin shtratin tim shtrihem Me zemrën time të hapur si gjithnjë Me shtatin gjveshur krejt lakuriq As dhe një pikë gjumi se kam në sy Në heshtje lëvizje buzët lutje hyjnore pëshpëris Lutem i mbushur dhimbje e dashuri Të gjithat futur në thellësi vargu Në vargun faltore e këti shpirtit tim Gjumit jo fare nuk po i ngutet rri e pret Po nuk më erdhe me ëndrrën time që dua Me ëndërrën e ligë nuk e dua le te ikë I lutem ikë në theqafje shko as mos mu sillë.

NË RRJEDHË Edhe nata e gjatë ikë e s"ndalet Me fillin dhe gjithë fundin e saj E pakëputur rrjedhë për jetë të jetëve Rrjedhë e rrjedhë s'mundët me u ndalë Në ditët e pandalshme që vin Vizionet kthjelltësi drite di të naj gllabëroj E të shëmbllej turbullt mjegullinë Keq e rëndueshëm të frymojm Mbështjellur në një petk errësire Që nata në ikje peng di me naj lënë Në ëndrra të qeta nate Dhe i rëndi bualli zi mundët të fluturoj Në pikëdritën e ditës vijuese Zhgëndrra hajthme nuk e bartë barrën Të rëndën barrë të kësaj kohës jonë

DO KËRKOHEMI PA U NDAL Në tabloide jete shenohen mëngjeset Aty ku dhe gjitha mbramjet të shënuara janë Aty ku i kam lotët me gjitha buzëqeshjet Për mua, për ty në zemrën time i mbajë Ditët s'ndalën kurrë s'kan me u ndalë Mengjeset e pandalshme për çdo ditë do fillojn Si nata errët që na vjen me mbrëmjen Në për skuta harrese ndervete do kërkoemi Pa pushu u kerkuam dhe do kërkohemi pa u ndal .

IDENTITET I SHPRISHUR Vizioni din të na bëhet një fushë errësire Por si siluet mjegullire të na shemben ideali Koha, ti ndalim këto të liga, boll më Kësaj egos sonë të shfrenuar ti vemi fre Dëshirën tona të ndrydhura hajde ta shpalosim Kohën e qoroditur bashk ta bëjmi zap Qëllimet tona të drejta vet duhet jetsuar Shtat e shpirt këndellur me zemër e bër gur Po o levizin çdo gur dhe çdo grimcë dheu Të mbetemi një identitet i shprishur e i pa udhë!